Het is dan toch gelukt. Ik heb in barre crisitijden een job aan de haak geslagen.
Niet bepaald wat ik 'in mind' had. Ik zocht in eerste plaats een job zoals diegene die ik met liefde en overtuiging deed in mijn thuisland. Heerlijk vond ik het omringd door lieve en boeiende collega's proyecten uit te werken, conferenties bij te wonen, in Parijs te kunnen genieten van foie gras en champagne...
Het is natuurlijk nogal onwaarschijnlijk ooit die ideale job opnieuw te kunnen vinden. Ik stuurde mijn cv naar alle ngo's, organisaties en productiehuizen op Madrileense bodem. Niemand nodigde me uit voor een gesprek, ondanks het vaak opvallende passende gehalte van de jobbeschrijving met mijn cv.
Onze beurs stroomde leeg, de banken vertoonden reeds zenuwachtige trekjes en ons gemoed ging bergafwaarts. De zon en de vrolijke Spanjaarden konden dat niet verhinderen.
Plots, op een dag werd ik uitgenodigd bij een groot internationaal bedrijf. International Business Machines of IBM (de naam is in alle geval fantastisch), vertrouwt me facturen en betalingen toe en ik mag nu één van hun boekhouders zijn. Het is echt helemaal zoals in de films, managers in maatpak, secretaressen met minirokjes en moderne transparante gebouwen (zie foto)
Dagelijks twijfel ik of ik niet moet vluchten van de boekhoudprogramma's van de jaren '60 of gewoon tijdelijke baantjes aannemen. Moet ik gaan voor de zekerheid, stabiliteit en carriere bij een monsterbedrijf? Toekomst en 'opportunities' beloven ze in elk geval. De vraag is welke toekomst...?
Is die toekomst voor mij? Maatpakjes, cijfers, powerpointen met statistieken, rode kaarten bij het niet volgen van de 'clean desk policy', 'Certificates of Excellence' als beloning voor productieve werknemers. Amerikaanser kan niet. Wel, toch boeiend waar een mens kan terechtkomen, in een omgeving die ik in de verste verte niet had verwacht. Wat staat er verder nog op het toekomstprogramma?
