International Business Machines Corporation

Het is dan toch gelukt. Ik heb in barre crisitijden een job aan de haak geslagen.

Niet bepaald wat ik 'in mind' had. Ik zocht in eerste plaats een job zoals diegene die ik met liefde en overtuiging deed in mijn thuisland. Heerlijk vond ik het omringd door lieve en boeiende collega's proyecten uit te werken, conferenties bij te wonen, in Parijs te kunnen genieten van foie gras en champagne...

Het is natuurlijk nogal onwaarschijnlijk ooit die ideale job opnieuw te kunnen vinden. Ik stuurde mijn cv naar alle ngo's, organisaties en productiehuizen op Madrileense bodem. Niemand nodigde me uit voor een gesprek, ondanks het vaak opvallende passende gehalte van de jobbeschrijving met mijn cv.

Onze beurs stroomde leeg, de banken vertoonden reeds zenuwachtige trekjes en ons gemoed ging bergafwaarts. De zon en de vrolijke Spanjaarden konden dat niet verhinderen.

Plots, op een dag werd ik uitgenodigd bij een groot internationaal bedrijf. International Business Machines of IBM (de naam is in alle geval fantastisch), vertrouwt me facturen en betalingen toe en ik mag nu één van hun boekhouders zijn. Het is echt helemaal zoals in de films, managers in maatpak, secretaressen met minirokjes en moderne transparante gebouwen (zie foto)

Dagelijks twijfel ik of ik niet moet vluchten van de boekhoudprogramma's van de jaren '60 of gewoon tijdelijke baantjes aannemen. Moet ik gaan voor de zekerheid, stabiliteit en carriere bij een monsterbedrijf? Toekomst en 'opportunities' beloven ze in elk geval. De vraag is welke toekomst...?

Is die toekomst voor mij? Maatpakjes, cijfers, powerpointen met statistieken, rode kaarten bij het niet volgen van de 'clean desk policy', 'Certificates of Excellence' als beloning voor productieve werknemers. Amerikaanser kan niet. Wel, toch boeiend waar een mens kan terechtkomen, in een omgeving die ik in de verste verte niet had verwacht. Wat staat er verder nog op het toekomstprogramma?

11 november

Korte versie van de film die nog komen zal gaat men 11 november vertonen in:

Gallerij Atab

Locatie aan de boord van de Schelde ( 4 km van “Het Steen” richting Zuid)

D’Herbouvillekaai 80 te 2020 Antwerpen

Garcilaso de la Vega

De maand oktober begint heerlijk, temperaturen van rond de 25°c, picknicks, zonnige ontbijtjes op ons bescheiden balkon en de stad draait terug op volle toeren. 's Weekends stroomt het centrum vol met vrolijke mensen die genieten van avondlijke terrasjes, niet te versmaden gerechten in de talrijke restaurantjes en voor de jeugd, hitsige ritmes in de disko's. Onlangs hoorde ik van een disko waar ze live flamenco spelen. Leek me wel een fijn alternatief voor de geglobaliseerde vaste waarde van bonzende bassen die je hart doen springen. Stilaan komen er ook aanbiedingen om video's te maken. Een vaste job nog niet, maar alle beetjes helpen. De wind blaast in de juiste richting.

M begon 15 september met school. Niet de school van onze keuze, maar meerdere buurtbewoners meenden dat het de beste van de openbare scholen in de buurt was. In Spanje heb je drie soorten scholen. De openbare (soort stadsonderwijs) dat ook helemaal gratis is, de gesubsidiërde (meestal katholiek en niet erg duur) en de privéscholen (heel duur). Wij zetten de school waar N en zijn zus als kind gingen op ons verlanglijstje. Maar die school was helaas helemaal vol. Dus werd het een school achter ons hoek: colegio de Garcilaso de la Vega genoemd naar een soldaat/poëet uit begin 16e eeuw. zie foto, (de enige van op hun website)

De directie van deze school had waarschijnlijk eerder de functie van soldaat van onze vriend Garci onthouden, want elke ochtend begint de school met een luide sirene. Een sirene die door merg en been dringt. Als volwassene maak ik meteen de link met oorlog, bommen, militairen e.d. Gelukkig is M zich daar nog niet van bewust. Het is een detail maar zegt uiteindelijk, na de eerste drie weken in de militaire school veel. Het feit dat 4-jarigen in de rij worden gepropt als wilde schaapjes, dat ze daarbij hun mond moeten houden en anders bij de kleintjes worden gestuurd, dat was ons wat teveel. Bovendien werd de verregaande discipline ook binnen het klaslokaal en tevens inhoudelijk doorgevoerd. Op de leeftijd van 4 jaar moeten ze leren schrijven mogen ze enkel BINNEN de lijntjes plaatjes kleuren. Geen verf en penseel te bespeuren. Wanneer M besloot een mannetje met meerdere kleuren haar te voorzien, kreeg ze van haar voorhistorisch mevrouw Maria Carmen de vraag toegejouwd of zijzelf misschien meerdere kleuren haar had. wat ben ik blij dat M die dingen aan ons kan vertellen. Ik heb haar meteen dankzij het net allerlei voorbeelden laten zien van mensen met alle kleuren van de regenboog in hun haar en zelfs M heeft allerlei tinten in haar haar dankzij de zomerzon.

Gelukkig vonden we een nieuwe school, een privéschool, het lijkt of je in een andere wereld binnenloopt wanneer je de schoolpoort binnengaat. De lommerd van de granaatappelboom heet je welkom.

(zie foto)

Dinsdag gaat er een nieuwe wereld voor M open, een wereld van vriendelijkheid, creativiteit, vrolijkheid en geen angstige, behoudensgezinde en militaire sfeer meer. Ze gaat van een kille fabrieksachtige ruimte met een lege kooiachtige speelplaats naar een gezellig huisje met kleurrijke tekeningen en een speelplaats vol bomen. Deze beslissing verlicht onze harten.

winter

Vandaag is het grijs, de lucht spreekt mijn vertrouwde Belgische taal. Dit gedicht van Herman omschrijft helemaal de sfeer van deze mooie dag. Straks heb ik een veelbelovend sollicitatiegesprek...

Winter

winter. je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.

En toch is ook de nacht niet
Uitzichtloos, zo lang er sneeuw ligt
Is het nooit volledig duister, nee,
Er is de klaarte van een soort geloof
Dat het nooit helemaal donker wordt.
Zo lang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck (1944-1997) uit: Zolang er sneeuw ligt (Brugge, 1981)

stopcontact

Een enchufe (=stopcontact), dat heb ik nodig. Mensen die al lang ergens wonen hebben overal wel stopcontacten zitten. Dat is het nadeel aan een nieuwkomer te zijn. Nu probeer ik me dus aan te koppelen aan de stopcontacten van de anderen. Mijn schoonmoeder is erg bezorgd dat als ik niet gauw job heb, dat ik dan met het ochtendkrieken zal verdwijnen. Ze is dus volop haar stopcontacten aan het exploreren. Want als zij iets wil, dan geberut het meestal. Haar stopcontact gebruikt dan weer zijn eigen stopcontacten, het is een heel netwerk. Een soort multipries. Maar logisch klinkt et allemaal niet. Stop-contact lijkt niet ver te gaan. Het grote nadeel van de situatie, als die enchufes iets vinden, dan moet ik mijn schoonmoeder eeuwig dankbaar zijn ;-)

Het is fris in Madrid. Heerlijk. En toch is het immer mooi weer.

Eindelijk kan ik 's middags genieten van de zon op mijn terrasje. Eindelijk kan ik de stralen op mijn gezicht laten vallen zonder te willen vluchten naar een donker spoortje schaduw. Eindelijk kan M op de middag in de speeltuin spelen zonder aan de glijbaan te blijven plakken.

Leve september, een beloftevolle maand.

op de segway

Buñol

Ondertussen ben ik al een segwaykenner. Nu ga ik ook voor de elektrische fiets. Heerlijk, de bergen op vliegen door één druk op de knop. En dat allemaal ecologisch verantwoord. Maar hoe zit het met de tomaten van Buñol, de stad van de tomatengevechten. Zijn die ecologisch verantwoord? Engelsen van de vorige segwaytour waren er speciaal voor naar Spanje afgezakt.

Aller Anfang ist schwer

Uit wanhoop heb ik een aangepaste cv gemaakt voor de horeca en ben ik die in allerlei bars en cafés en in de net ingeburgerde 'Pain Quotidien' gaan afgeven. Ook in “het Cafeeke”, een café dat Belgische bier en frietjes met mayonaise serveert. De volgende dag al kreeg ik telefoon van de Mexicaanse bazin van het Cafeeke of ik vanaf oktober kon beginnen. Wel, dat zien we dan wel, dacht ik en ik zei dat ik zo gauw mogelijk wilde beginnen. Ze zou me dan tegen oktober terug bellen. Als September echt vruchtbaar is, dan heb ik tegen dan al lang een fijne job. Wat later belt de Mexicaanse bazin me weer. “Spreek jij Duits?”, vraagt ze me. “eum ja, basiswoordenschat”, antwoord ik. Ze geeft iemand anders door aan de telefoon. Twee uur later sta ik op een Segway (zie foto) te oefenen want de volgende dag moet ik een groep Duisters het oude deel van Madrid rondrijden met dit hypermodern transportmiddel. Ik heb snel een woordenlijste gemaakt met woorden als: remmen, lichaamsgewicht, leunen, alle begin is moeilijk...

Heerlijk, op zo een ding rondrijden, doen alsof je Duits spreekt en ook nog een centje verdienen… Bovendien hebben de eigenaars van het bedrijf (een super fijn Koppel) de andere begeleider en mezelf nog getrakteerd op wijntjes en tapas. Ik ben euforisch thuisgekomen. Ik heb een jobke! Arbeid maakt echt wel vrij.

Heimwee

Heimwee is een Duits leenwoord, waarmee een verlangen of weemoed wordt uitgedrukt naar de geborgenheid en zekerheid van het bekende. Duits kent ook een woord voor het tegenovergestelde: Fernweh, wat staat voor het verlangen naar onbekende situaties.

De era van heimwee is aangebroken. Dat merk ik wanneer ik hoor wat mensen in België doen, dan krijg ik een krop in de keel. Ik wil meedoen, mee naar de cafés, naar de feestjes, concerten,… De eerste fase van Fernweh is voorbij (dit woord zouden we misschien ook moeten lenen uit het Duits). Mijn drang naar verandering was sterk. Het is als een soort van drive, die me doet dromen over verre en exotische oorden. Waar zal ik allemaal nog wonen? Toen ik aankwam was het weer heel even een ontdekking om in Spanje te vertoeven. Het duurde echter niet lang want het feit dat ik hier eerder woonde maakt het wel minder spannend. Natuurlijk is er in principe nog zoveel te ontdekken, en toch voelt het zo bekend, té bekend om de spannende fase te kunnen rekken. En die is dus beslist voorbij. Het probleem is dat ik me nu in een soort overgangsfase bevind. Ik weet niet of daar een naam voor is. Integratiefase 2? Iemand een tip? Het is een fase waarin je dus al niet meer puur van het nieuwe kan genieten, maar toch voel je de nieuwe omgeving nog niet als je thuis. Een soort vacuüm. In mijn geval is het natuurlijk mede omwille van het feit dat ik nog geen echt ‘leven’ heb hier. Geen werk, activiteiten, vrienden... In Augustus is Madrid dood. Iedereen is gevlucht, van de genadeloze hitte. Wie niet vlucht zal het geweten hebben. De straten zijn leeg. De overgangsfase hard. Alle hoop is gesteld op september. Iedereen zegt me dat het dan zal veranderen, de stad zal weer ontwaken. Ik zal dus in september een nieuwe fase beginnen, een fase waarin we vruchten plukken en oogsten.... zo staat toch in wikipedia:

Andere namen voor september: havermaent, evenemaent (avena = haver), herfstmaand, gerstmaand, vruchtmaand.

Ik kan niet wachten!

Op de tochtjes door de lege madrileense straten vind je nog resten van de buurtfeesten. Wel mooi om zien. Ook het licht van de zon, de lekkere wijn en de lekkere tapas zijn allen factoren die het integratieproces ten goede komen :-)

vakantie

Na eerder negatieve toon in de laatste blogjes heb ik de laatste weken heel erg kunnen genieten van vakantie in mijn nieuwe biotoop.

We hebben vrienden uit B op bezoek gehad en met hen hebben we heerlijke plekjes in de omstreken van Madrid ontdekt. Het is natuurlijk minder spannend om erover te schrijven, dus stuur ik een paar foto’s om deze impressies met jullie te delen.

typisch

genieten in het park

jamon...

nog jamon

mensen in het retiropark

picknick op de rastro

fun voor baby's in het retiropark

Spaanse furie 1

Spaanse furie 2

Spaanse furies 3

stuwmeer

picknick met manchego

schildpadden

dorstige furies

in de bergen 1

in de bergen 2

frisse duik

Arbeit macht frei

Meer dan een maand ben ik hier nu en ik ben al en nog geen deurtje in de kooi. De in zonlicht gehulde Tjernobilblokken verliezen gradueel hun kleur. Bovendien is het vandaag de eerste dag met een Belgische hemel. Oh god, wat mis ik dat nu al. Frisheid, daar zou ik meteen voor op het vliegtuig springen. Gelukkig zijn er de picknicks aan de bergriviertjes. Daar zouden jullie meteen via het vliegtuig induiken. Ik heb al allerlei methodes uitgeprobeerd. Telefoon, mail, mezelf persoonlijk aanbieden... Allemaal neeknikkende hoofden die me met een "ik-kan-er-ook-niets-aan-doen-dat-het-crisis-is"-blik wegwuiven. De slagzin: “Het is niet de moment, crisis én zomer”. Ik begin de gesprekken nu al zelf met die zin, om te vermijden dat die nog eens door een potentiële werkgever wordt uitgesproken. Ik krijg er de kriebels van. Het is wel degelijk de moment! Ik ben hier, ik heb goesting en energie. Ik heb er veel voor over. Geef me gewoon werk, het maakt me al niet meer uit wat, als ik me maar nuttig kan voelen. Ongelooflijk eigenlijk hoe belangrijk het is voor mezelf, voor mijn eigenwaarde.

Ik solliciteerde al bij een bedrijfje waar ze iemand zochten om een soort helpdesk te spelen voor hun klanten in België. Daar boden ze me een loon aan dat toch niet opwoog tegen mijn drang naar arbeid. 14.000 bruto, ik mocht kiezen in 12 of in 14 maanden. Ik zou het wel doen moest de job inhoudelijk interessant zijn. Of voor veel geld een saaie job, één van de twee of iets tussenin kan ook nog.

Ik kreeg de tip om naar de receptie van de Vlaamse feestdag te gaan om daar contacten te zoeken. Ik kon mezelf gelukkig uitnodigen dankzij een vriendelijke Vlaamse dame van de Ambassade. Nog wat gelul over mijn ‘afkomst’, dat opent blijkbaar altijd deuren. Deuren van het Westin palace, een van de chicste hotels van Madrid. Heerlijk. Op de typische receptiedeuntjes van het trio wandelde ik in mijn speciaal gekozen nette outfit de ‘sala neptuno' binnen. Zelfverzekerd en vol overtuiging dat ‘het’ ging lukken stelde ik mezelf voor aan al wie er ‘belangrijk’ uitzag. Van de mannen van de Corte Inglès tot die van KBC. Na een hapje en glaasje of twee ging het zelfs nog vlotter en vielen de laatste remmen ook weg. De jacht was open. Jacht in een bos zonder wild. Een klein mager konijn, misschien. Ik kreeg toch een handvol visitekaartjes mee. Afwachten. Misschien na de zomer? Na de crisis? Waarschijnlijk als dé moment is gekomen.

La gripe A

M nog steeds ziek, overgeven, buikloop. N komt na het werk thuis en voelt zich ontzettend misselijk. Hij kotst de kleren van zijn lijf. Ongeruste ouders proberen hem medicatie te geven maar ook die komt er weer uit. Dan maar naar het ziekenhuis waar ze besluiten hem de nacht te houden. Waarschijnlijk de Mexicaanse griep. En inderdaad, de volgende dag Tamiflu, hét medicijn. Ik had die nacht geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend moest ik voor dag en dauw naar het ziekenhuis om M ook te laten testen. Ze staken een buisje in haar neus om wat snot eruit te halen. Er kwam meer bloed uit dan wat anders. Ik voelde mijn wereld instorten in dat bouwvallige ziekenhuis. M vroeg zich af waarom er geen licht op de gang van de pediatrie was en ik vroeg me af waarom er zo een zure geur hing die ik niet kon vergelijken met andere hospitaalgeuren; waarom het speelgoed voor de zieke kinderen in een hoekje op de grond lag en ik gruwelde van het geluid van de kinderen die al huilend de martelkamer binnengebracht werden voor tests en inentingen.

Ik mocht niet bij N. De gedachte die toen door mijn hoofd ging was er een teveel, de tranen welden op in mij ogen. Ik dacht: “Ik ga hem dus zelfs niet meer mogen zien voor hij sterft”. Uiteindelijk bleek het allemaal niet zo erg, ik mocht bij hem in een kille kamer op intensieve. Hij zag er toch nog niet uit alsof hij meteen het leven zou laten.

De echte hel begon eigenlijk pas wanneer hij die avond weer thuis kwam. Het leven in Spanje beginnen als verpleegster van 2 Mexicanen die honger en dorst hebben was niet echt hoe ik het me had voorgesteld. Zeker niet als een verpleegster die net in volle ornaat uit de operatiekamer lijkt te stappen: handschoenen, mondmaskertje. De hete Spaanse lucht proberen filteren door zo een maskertje is geen pretje, dat kan ik verzekeren.

Spain is different

Het is weer weekend, je kan het horen aan de brommers die als slijpschijven door de straten snijden. De eerste keer in mijn leven heb ik een puur haatgevoel dat me doet denken aan geweren en schieten op tienerjongens met opgefokte lelijke brolbrommers. Niet dat het hier zo rustig is, de auto’s hoor je en de jolijtige jongeren die ‘s nachts op de omringende bankjes kalimotxo (coctail van wijn en cola) drinken. Maar dat zijn enigszins aanvaardbare geluiden. Die camino’s, zoals ze het bij ons noemen, verbreken de geluidsharmonie die er in de barrio heerst.

N merkte een aantal dagen geleden op dat er een vreemde reactie ontstond in de palm van zijn hand nadat hij die had gewassen. Opeens gebeurde bij mij hetzelfde, alsof je veel te lang in bad had gezeten en je van vel gaat wisselen. Toch wel griezelig. Ons bezoek uit België keek naar haar handpalmen en stelde dezelfde vreemde irritatie vast. Na wat nadenken, zoeken naar mogelijke oorzaken en tests met voeten in emmertjes water enzo (gelukkig hadden we proefkonijn E zie foto) waren we ervan overtuigd dat het water uit de kraan de oorzaak was.

Tenminste dat moesten we uitsluiten. Bovendien was M net beginnen overgeven. Wie weet wat voor een chemische producten zijn er in ons water terechtgekomen. N belde de watervoorziening. Ze zouden komen, oef. Maar wanneer? Vanaf er iemand vrij was. Ok, het was zaterdag, eigenlijk wilden we op stap maar het water, dat was nu belangrijker. We wilden weten wat erin zat. De mannen van canal de Santa Isabel kwamen niet opdagen. Om 15u belt N nog eens om te vragen wanneer ze nu komen. Oei, ze waren het vergeten te noteren dat ze bij ons lang gingen komen. Ok, opnieuw wachten, een uur konden ze niet geven. Tussen nu en 24u ’s nachts. Ondertussen werden we elk uur meer paranoia. Ik wilde afwassen, maar als ik mijn handen 2 minuten onder de kraan stak begonnen ze quasi te ontbinden. N snel naar de winkel om flessen water te halen. M ziek en dorstig. En wachten en wachten. Om 23 u belt N nogmaals met de vraag wanneer ze nu zouden komen. De madam van Santa Isabel zegt: “ze zijn al geweest, alles is in orde”. N woedend. Ze waren geweest zonder te bellen, zonder te laten weten wanneer ze er waren. Ze zei: “Ik zei dat ze jullie water zouden controleren, niet dat ze naar jullie thuis zouden komen”. Blijkbaar hadden ze het ergens op straat nagekeken. N had wel degelijk gezegd dat we erop zaten te wachten thuis. De hele dag thuis voor niets. En na verder onderzoek, met de hulp van inspector Elisa ontdekten we dat de boosdoener niet het water maar het afwasmiddel was. Ik had speciaal ecologisch afwasmiddel gekocht in de carrefour. Geen aanrader dus, liever lekker chemisch vanaf nu.

dozen en Ikea

En jawel, de dozen zijn echt aangekomen. Dinsdagavond om 22u, kwam de man uit Galicië met zijn camion aangereden. N was er gerust in. De verhuizers zouden alles wel naar de 8^ste verdieping brengen. “Nee hoor”, zei de man: “onze service is van deur tot deur”. N probeerde nog van: Ja maar onze deur is op de 8^ste verdieping”, helaas zonder succes. Gelukkig kon hij nog snel zijn broer optrommelen om een “handje” toe te steken. 2 uur hebben ze gezeuld en gesjouwd met al onze rommel. De rommel die nu op een chaotisch wijze een eigen leven blijkt te lijden in de hoeken van ons appartementje. Die dozen, dat is echt een fenomeen op zich. Alhoewel ik ze allemaal zelf heb ingepakt en zorgvuldig (althans dat dacht ik toen) overal op heb genoteerd wat er in zat, wist ik van geen enkele doos meer wat erin zat. Alleen degene die de minst omschrijvende naam had bleek de meest doeltreffende. “Cosas” (dingen) stond erop. Niet alleen geven ze een bijzonder ongezellige sfeer aan je huis, bovendien blijkt het binnen de kortste keren zeer noodzakelijk ze één voor één op een heftige manier open te scheuren om te kijken wat er nu weer in zat. Elke keer een verassing. Alsof je opeens heel veel cadeautjes in een lelijke verpakking krijgt. Ik heb nog zitten denken, waarom heb ik dit in godsnaam allemaal meegesleurd, ik zou het niet eens gemist hebben.

Al gauw had ik al heel wat dozen de deur uit gegooid en hun inhoud ergens in een kast gestopt. Bij dat dozenfenomeen blijkt het ook een vaste waarde dat er een aantal ‘die hard’-dozen bij zijn. Ze houden van hun essentie. De spullen die ze bevatten blijken te genieten van de sfeer van transitie binnenin de doos. Misschien hadden ze wildere plannen. Misschien wilden ze toch liever het verre oosten gaan ontdekken. In alle geval, ze staan er nog steeds, te wachten op een ikeameubel waar ze hun nieuwe thuisplek zullen vinden. Ikea is hier dé oplossing. Na de rastro en dergelijke te hebben, afgeschuimd, merkten we al gauw dat er in Madrid Ikea of Ikea is. Prijzen van tweedehands meubels liggen hier hoger dan de nieuwe puzzeltjes. Niets aan te doen, ook wij zullen hetzelfde leven lijden als de rest van de wereld. Ook wij genieten dag in dag uit van ons uitzicht op Billy of Ärmä... Ik zal me erbij neerleggen, kleur breng ik wel met onze rommel, die rustig de tijd neemt de dozen uit te komen.

calle de los Emigrantes

Aravaca is het toch niet, na een paar dagen Madrid, blijkt dat we steeds bij de ouders van Nacho crashen. Het leven gaat hier zo lang door, dat je pas klaar bent om te slapen als het al midden in de nacht is, en dan is de verplaatsing naar een dorpje aan de stadsrand een quasi onmogelijke tocht zonder auto. We moeten ook de hele tijd in Madrid zelf zijn om allerlei dingen te regelen. Arakaka is dus niets voor ons, besluiten we. Veel te eenzaam. Ondertussen hebben we bevestiging dat er een plaats is voor M in een schooltje in de buurt van de ouders van N. Een tweetalige school S-E. Niet echt nodig, maar misschien wel leuk. Het gebouw ziet er verschrikkelijk uit, een betonnen blok, grauw. Al goed dat de zon hier zo vaak schijnt, anders zou het hier wel Tjernobyl lijken. De gebouwen van de jaren 70-80 zijn afstotelijk. We zien dat er niet ver van de school een 8^ste verdiep te huur staat. We besluiten een kijkje te nemen. Van buiten semi-Tjernobyl, van binnen neutraal, gelukkig. Mooie parketvloeren, witte muren, veel licht, balkon, drie kamers, een typisch Spaanse keuken met beige-bruine kasten en groene tegels. Ik vraag al meteen aan de eigenaar of ik de kasten mag schilderen. N vind het wel fijn, de stijl en M vind de binnenkant erg leuk.

En voor mij het meest exotische is natuurlijk het waskot, el lavadero. Nooit eerder had ik de geneugten van zulk stukje oppervlakte ontdekt. Heerlijk, een plekje voor de was.

Ik heb meteen een goed gevoel, en met appartementen moet je op je gevoel afgaan, denk ik. Dus zonder zelfs nog andere dingen te bezoeken besluiten we het te nemen. Wanneer ik de naam van de straat zie ben ik vastberaden: Calle de los Emigrantes( zie foto, zicht van balkon op calle de los E)

Het is slechts op 5 min van M’s school. We moeten snel zijn want onze 69 dozen komen een van de dagen aan.

Aravaca

Vrienden van de zus van N waren zo lief on seen appartement ter beschikking te stellen in een dorpje tegen Madrid, Arakaka genaamd. Het is een prachtig appartement met 4 slaapkamers en een afwasmachine. We sleuren onze spullen er naartoe. M heeft de inhoud van haar koffertje dat ze als afscheidsgeschenk kreeg van haar klas met precisie in de schuifjes van haar kastje gelegd. Ze was erg opgetogen dat ze een eigen badkamer had.

Terwijl ik de vloer met een Spaanse zwabber poets gaat N een pakje fortuin halen. Hij komt terug met een grote glimlach op zijn gezicht. We moeten mee, om espana profunda te zien. Ik denk dat we naar een soort ouw mannen café gaan ofzo, maar nee. Een waarachtig Aravaceens dorpsfeest met alles erop en eraan. Spelende en dansende kinderen, live concert met huilende stem. M kijkt vol bewondering naar de blinkende jurk van de furie op het podium. Oudere koppeltjes dansen de paso doble, terwijl de kinderen britney spears nadoen. De hele dansvloer baadt in een rookwolk van de bbq. Ze staan daar met het hele dorp chorizoworstjes te bakken. Milena wil niet meer naar huis. Maar half een is toch geen uur voor kinderen om wakker te zijn?! Spanjaarden denken daar echt wel anders over. La familia geniet samen van alle activiteiten, ook ‘s nachts. Moe van de jetlag en de veranderingen gaan we toch maar naar huis. De volgende ochtend willen we vertrekken met de auto van J die we mochten lenen. We ontdekken dat iemand heeft proberen stelen want alle papieren liggen verspreid. We checken of er iets belangrijks ontbreekt. Maar alles blijkt nog intact. N checkt ook nog even op drugsspuiten e.d. Tja, Madrid is Antwerpen niet, zegt hij. Het lijkt of er niets weg is en willen vertrekken maar N krijgt zijn sleutel niet in het contact. Dat was het dus, ze probeerden de auto te stelen!

El mundo es un pañuelo

Die koffie heeft gesmaakt. Ook de eerste patatas bravas waren heerlijk. In de zinderende hitte waren we voor het eerst het centrum ingetrokken. De plastic bandjes van mijn sandalen brandmerkten als het ware mijn witte tenen. Ik die dacht dat Madrid de verwoestijning nabij was, het tegendeel is waar. Ik heb Madrid nog nooit zo groen gezien. Misschien is het de lente... Alle bomen en bloemen groeien en bloeien. De stad ziet er prachtig uit. We wandelden zoveel mogelijk in de schaduw van de talrijke platanen in de Madrileense lanen. We zijn even binnengewandeld in ons eerste appartementje in Chueca, de homowijk. Iemand kwam net buiten dus konden we de gang inglippen. Ik was zelfs al vergeten op welke verdieping we toen woonden. Toen we binnenkeken in de gang van de eerste verdieping wisten we dat we juist zaten en dat de travestiet aan de afwas, vroeger onze onderbuur was. Vele nachten ging Nacho naar beneden om te vragen of ze de muziek wat stiller wilden zetten. Telkens een stuk in de nacht en de travestieten een stuk in hun kraag. Nacho vertelde wilde verhalen wanneer hij terug het bed inkroop. Ze openden steeds al dansend en in bikini de deur en lachten hun problemen weg.

Onze buikjes snakten naar tapas. We gingen dus de eerste de beste echte Spaanse kroeg binnen in Malasaña. We bestellen een ración bravas en een echte caña Mahou. We hebben ons eerste pintje nog niet op of N vraagt zich af welke taal de twee jonge heren naast ons aan de bar spreken. Ik kijk even en zie op de bar een pakje Belgam roltabak liggen. Ik vraag in het Spaans of je nu ook Belgam in Spanje kan kopen. De twee jonge heren antwoorden stuntelig. Hun uiterlijk verraadde hun afkomst. Gent en Kortrijk… Ongelooflijk. Mijn eerste dag in Madrid op stap en ik heb al een uurtje Vlaams ‘geklapt’. N was blij en voelde zich helemaal thuis. Bleek dat een van hen een goede vriend was van onze vriend de onderbuur in de Carnotstraat. El mundo es un pañuelo. Zoooo klein.

ONE WAY TICKET

zou ik een kotszakje volpennen? Vroeger was het steeds origineel briefpapier, een kotszakje dat naast het kaartje met instructies bij geval van nood voor me in het vliegtuig ter beschikking was. Je moet wel opletten welke pen je gebruikt want niet alle papierkwaliteiten van kostzakjes zijn geschikt om te schrijven, sommige bevatten te veel plastic bestanddelen. Veel vrienden kregen van mij vroeger kotszakjes toegestuurd. Vandaag toch maar niet. Dit keer verkies ik laptop en eenmaal aangekomen in mijn nieuwe biotoop snel een blog aanmaken. Nu dat ik een grote stap maak in mijn leven en de afstand met ‘mijn mensen’ fysiek groter wordt, denk ik dat het schrijven over mijn ervaring in dit emigratieproces, de kloof misschien toch wel kan overbruggen, in a way… Althans dat is een stille wens. De laatste dagen in Antwerpen waren bijzonder druk, nog zoveel mogelijk afscheid nemen, praktische zaken reglenen, genieten. Ik moest nog mijn spullen in mama’s kelder opruimen…

Natuurlijk is het laatste er weer niet van gekomen. Hoe komt het toch dat je bepaalde dingen nooit gedaan krijgt? Het lijkt alsof er en kracht van buitenaf je tegenhoudt. Waarschijnlijk zijn er nog mensen zijn die dit ervaren. De A.K.O.G. anti-kelder-opruim-geest heeft me al meer dan drie jaar in zijn greep.

Ik zit nu op het vliegtuig onderweg naar mijn toekomst, een nieuw leven in Madrid. Ze wachten me op. Ik kan nauwelijks typen met mijn linkerarm want er zit een enorme man naast me die zijn armen niet binnen zijn plekje kan houden. Zijn er geen speciale zitplaatsen over oversized mensen? Tja, ik wil niet discrimineren maar om zo plat gedrukt te moeten vliegen, dat is dan ook niet leuk voor de andere reizigers… Hoe doen ze dat in de VS, met al die kolossen? De man is bijzonder vriendelijk en nudat ze de landing aankondgen zegt hij: "Ya estas en casa" (je bent al thuis).

Ik heb natuurlijk al het halve vliegtuig op de hoogte gebracht van het feit dat vandaag een bijzondere dag is. Eerst moest ik door de enorme file aan de douane een manier vinden om voor te steken als ik het vliegtuig wilde halen, dus deed ik of ik iemand kende en heb daar dan wat mee gebabbeld. We naderen de grond van de conquistadores. Zoals gewoonlijk is het dikke pak wolken ver achter ons, ik wissel ze met plezier in voor de open felblauwe hemel. Ik heb de grijsheid en grauwheid alweer vergeten en vergeven. Door het raam zie ik alle kleuren bruine en gele veldjes, in België waren het alle tinten van groen. Dor en droog zal het wel weer zijn. Verwoestijning op komst. Maar wel mooi, die oker heuvels met bomen als puntjes. Straks een lekkere Spaanse koffie.

immigration