de spreuk van de dag...

Hoe mijn familieden genieten...

Na lange tijd droogte, eindelijk terug de godendrank van Belgische makelij gevonden 

in 'Het Engelse Hof'

Picknick op het 'Plein van Spanje', ter wijze van voordbereiding op 

de grote reis naar Bompa, oefenen met stokjes

kerstmeisje

Hopelijk hebben jullie allen fijne kerstdagen beleefd.

De mijne waren gevuld van een familieleegte, de sneeuw verhinderde mijn familieleden naar Madrid te vliegen en dus was het feesten met mijn schoonfamilie, ik miste dus het evenwicht en helde ietsje over. 

Ons kertsmeisje straalt echter, en stuurt jullie allen vele zoentjes voor de laatste dagen van 2010. Hop naar het volgende jaar.

zaaaalige kerst

Kerst er allemaal op los!

16-12-2010 = Change

Laatste blogdraft van...le 14 juillet. Schaamrood overstroomt mijn wangen.

En ik zei nog dat ik de blogdraad wilden oppikken. Wel, het heeft effe geduurd, het spinnen. Ik prikte me aan de spoel en bloedtranen doorvlochten het madrileense leven.

Moeilijke integratiemaanden combineerden niet goed met bloggen, maar vandaag is het licht terug gaan schijnen: 16 december 2010. Ik denk dat ik het zal onthouden. De hoop is terug. Ik ben klaar voor het nieuwe jaar, nieuwe baan en nieuwe leeftijd.

Vandaag was het alsof er vuurwerk ontplofte vanbinnen. Moeilijk was het om dat te bedwingen in de open space van onze vleugel op het derde IBM-verdiep. De Italianen, die anders de luidruchtigste collega's zijn konden me voor een keertje niet overtreffen. Ik maakte zelfs voetballersoverwinningsbewegingen, vloog mijn Braziliaanse collega in de armen en kon me de hele dag niet meer op de facturen en refunds concentreren.

Hopelijk teken in gauw,

Het is zover, change is possible, indeed.

Dry standpipe

Ik wandel door mijn barrio en een voorbijlopende man mompelt enigzins geïrriteerd tegen zijn vrouw: "Me hierven las ideas" (mijn ideeën koken). Ik vernam dat het in België ook lekker heet is dezer dagen. Hier kunnen we ook niet klagen, zeker 100 Fahrenheit. Een overblijfsel van mijn ongelooflijke reis naar het beloofde land. Het land van collibris, ratelslangen en banana slugs (zeer bijzondere dieren, zie foto hieronder). Het was echt wel eerder een trip, als je weet dat ik bijna even lang onderweg was dan ik terplaatse kon vertoeven. Bovendien is 9 uur tijdsverschil wel erg groot om te doen alsof je er niets van voelt. Nu dat ik terug in het oude Europa ben, lijkt het als een mooie droom. Een droom over liefde, feest, natuur, familie, hamburgers, dry standpipe's, Iphone 4's en nog veel meer. Amerika heeft een diepe indruk op me nagelaten. Ik snak naar meer. Het was als een klein voorproefje, ik tintel van behoefte dat stukje aarde verder te ontdekken.

Ik ben zelfs als plannen aan het beramen om er voor langere tijd te gaan zitten. Als ik een leuke plek ontdek lijkt het wel alsof ik er dan ook best meteen ga wonen. Ik ben zelfs al bezig met mijn cv rond te sturen. Wat is dat toch? Waar zou die alomaanwezige, immer doordringende drang naar verandering, ontdekking en verhuizing toch vandaan komen? Hoe ben ik daar nu aan geraakt? En wat doe ik ermee?

In tegenstelling tot de sfeer die het vorige blogje uitstraalde

(dat heb ik via mijn mama vernomen die allemaal ongeruste fans tegenkwam ;-p ), kan ik met een rustig en weltevreden gemoed zeggen dat ik de laatste dagen erg geniet van mijn stad. Madrid is fantastisch. Het zal misschien wel in enige mate te maken hebben met de historische gebeurtenissen die hier als een golf van vreugde zijn ingeslaan. De dag nadien is Spanje nog steeds in rep en roer. En je hoeft geen voetbalfan te zijn om de emotie van de mensen te voelen. En ondanks ik het van mezelf niet had verwacht ben ik ontroerd door deze algemene groepsvreugde. Ik heb nooit dat gevoel van overgave gekend. Vandaag spookte zelfs de gedachte door mijn hoofd om me te laten bekeren tot de godsdienst van de ballentrap. Ik zal er eens een nachtje over slapen denk ik. Morgen weer een nieuwe dag, vol spannende gebeurtenissen...

ieder voor zich, interpretatie van een buitenlander

Een ding blijft me verbazen, in de Spaanse gemeenschap, althans in de Argentijnse is solidariteit niet een vaststaand feit tussen vrienden, familie. Gunsten bestaan wel degelijk, als het maar niet al te lastig is. Het kan, als het me uitkomt, is de leuze. En ja, kwestie van je eigen grenzen niet te overschrijden is het een topper. Je zal altijd gerust kunnen zijn dat de mensen nooit iets zullen doen tegen hun goesting. Anderzijds sta je er vaak gewoon alleen voor. Hoe erg mis ik op die momenten mijn lieve Belgische vrienden waarvan ik weet dat ze altijd paraat staan in goede en slechte tijden. De realiteit is op dat vlak wel harder waarschijnlijk als expat, dat kan.

Ieder voor zich en trek je plan. Waar is de solidariteit? Was er niet een tijd dat mensen meer op elkaar steunden en elkaar nodig hadden? Op zich is het wel goed dat je jezelf kan redden in het moderne leven, en toch... Waarom niet een beetje van je eigen behoeftes afstaan om een ander te helpen. Het kan toch ook voldoening geven...

De enkelboosdoeners blijven onbedwongen hun werk doen. Hopelijk wint aan het einde de medicijnman en kan het leven weer zijn gewone gang gaan.

buzenazewize

M is tegenwoordig vaak bezig over de buzenazewize. Extraterrestre komt er vlot uit, maar buzenazewize klinkt natuurlijk veel exotischer en dus ook wat moeilijker uit te spreken voor ons bilinguistje. De planeten beginnen een passie te worden, het begon met Venus, die we hier tijdens de warme zomernachten vaak konden aanschouwen. Het was haar lieveling; todat ze in een planetenboekje ontdekte dat Saturnus ringen had, ook de moeite. Nu gaat de focus over naar de bewoners van die planeten. Ook bij N is het zover gekomen. Het is nog geen jaar geleden dat de aliens hier hun Mexicaanse griep binnenbrachten, nu is hij opnieuw gehospitaliseerd in het 12 oktober ziekenhuis met Afrikaans aandoendend interieur. Het is in een buitenwijk waar de lokale bevolking de inkomhal kleurt. Het grauwe uiterlijk van het gedrocht wordt verlicht door de talloze gitanos, in mantelpak, hakgeschoend en telkens voorzien van bijpassend nektapijt. De vrouwen lopen er dan weer in een mengeling van slordige kitch en flamencoswing bij.

N heeft last van een buzenazewize in zijn enkel. De helse pijn die hem binnendrong dreef hem naar dat zuiderse hospitaal waar ze na enig getwijfel over verstuiking een spuit in zijn gewricht staken om te kijken wat er in zat. En dat was niet bepaald wat er hoorde te zitten, er zat een beigekleurige substantie in, aliënachtig, ook wel etter genaamd. Nu zitten ze argwanend die substantie te bestuderen in de hoop te ontdekken hoe die er in godsnaam is ingekomen. Als ze dat zouden weten, dan zouden ze de juiste behandeling kunnen uitstippelen, maar dat blijkt niet eenvoudig.

Er zijn ook aliens in het Spaanse economische landschap binnegeslopen. Eigenlijk wemelt het van die buzenazewise als ik er zo over nadenk. Ze drijven de mensen naar loonsvermindering, wanhoop, ongeloof, teleurstelling... Vele mensen denken dat het beter zou zijn de euro te laten voor wat ze is. Waarom moeten toch altijd het gepeupel de wantoestanden van die verre planeetbewoners oplossen. Zij zijn het, de oorzaak van al deze ellende.

Toch was het vandaag een heel fijne dag, zonlicht in overvloed en lieve IBMers op het werk. Morgen nog van dat.

nog een beeld van een soort vreemde medewezens in een zwembad

nachtelijke verassingen

Een zondagavond, de lentebries waait de mensen naar de stad. De cafeetjes en terrasjes zitten vol. Geruisloos komt een stoet voorbij. Zelfs de omstanders kijken stilletjes toe en pinken een traantje weg. Traditie leeft en ik ben in mijn nopjes want ik had mijn fototoestelletje bij.

Working Woman

De Business Machines rollen... De dagen ook. Time flies when you are a working woman. De tijd staat niet stil en ondertussen zijn we al zovele maanden verder. De blog stond wel stil en ik wil de draad weer opnemen om verdere levensverhalen te publiceren in dit kleine blogwereldje dat we zomaar kunnen creëren. 

Iemand die me nauw aan het hart ligt zei me ooit: "Je mag zoeken en twijfelen, maar tegen je 30ste moet je je weg kiezen". Hmmm, wat betekent dat in mijn leven. Ik koos voor de emigratie en de gevolgen die de afstand met mijn heimat met zich meebrengt. Er zijn dagen dat ik denk dat mijn toekomst beter had kunnen zijn in dat landje van me, maar wanneer ik dan via de website van de redactie.be naar het nieuws kijk, snap ik soms al niet meer waar ze het nu over hebben... Zo prutserig en klein, lijkt het dan te zijn. De madrileense grootstad neemt me mee in haar koers, die richting zonneschijn gaat. Ik berust in mijn nieuwe leven. Ik neem vrede met de wendingen en de golven, up and down. De golven brengen me soms op danige hoogtes dat ik een tevreden IBMer ben. 

De slagzin uit de propagandafilm van tijdens onze opleiding dreigt boven mijn hoofd: "Once an IBMer, always an IBMer". Uitdagingen liggen anders nu. Een beetje zen kan geen kwaad. Ik leef van dag tot dag en worstel me door de betalingen, de facturen, refunds en adjustments. Bovendien heb ik niet veel keuze, 20% werkeloosheid voor de inheemse bevolging is een donkere wolk boven de mogelijkheden. Zeker voor de emigranten zoals ik en medecollega's op mijn werk. Onze professionele kansen zijn kleiner. Maar we hebben werk, en een boterham op onze plato.