Aravaca

Vrienden van de zus van N waren zo lief on seen appartement ter beschikking te stellen in een dorpje tegen Madrid, Arakaka genaamd. Het is een prachtig appartement met 4 slaapkamers en een afwasmachine. We sleuren onze spullen er naartoe. M heeft de inhoud van haar koffertje dat ze als afscheidsgeschenk kreeg van haar klas met precisie in de schuifjes van haar kastje gelegd. Ze was erg opgetogen dat ze een eigen badkamer had.

Terwijl ik de vloer met een Spaanse zwabber poets gaat N een pakje fortuin halen. Hij komt terug met een grote glimlach op zijn gezicht. We moeten mee, om espana profunda te zien. Ik denk dat we naar een soort ouw mannen café gaan ofzo, maar nee. Een waarachtig Aravaceens dorpsfeest met alles erop en eraan. Spelende en dansende kinderen, live concert met huilende stem. M kijkt vol bewondering naar de blinkende jurk van de furie op het podium. Oudere koppeltjes dansen de paso doble, terwijl de kinderen britney spears nadoen. De hele dansvloer baadt in een rookwolk van de bbq. Ze staan daar met het hele dorp chorizoworstjes te bakken. Milena wil niet meer naar huis. Maar half een is toch geen uur voor kinderen om wakker te zijn?! Spanjaarden denken daar echt wel anders over. La familia geniet samen van alle activiteiten, ook ‘s nachts. Moe van de jetlag en de veranderingen gaan we toch maar naar huis. De volgende ochtend willen we vertrekken met de auto van J die we mochten lenen. We ontdekken dat iemand heeft proberen stelen want alle papieren liggen verspreid. We checken of er iets belangrijks ontbreekt. Maar alles blijkt nog intact. N checkt ook nog even op drugsspuiten e.d. Tja, Madrid is Antwerpen niet, zegt hij. Het lijkt of er niets weg is en willen vertrekken maar N krijgt zijn sleutel niet in het contact. Dat was het dus, ze probeerden de auto te stelen!

El mundo es un pañuelo

Die koffie heeft gesmaakt. Ook de eerste patatas bravas waren heerlijk. In de zinderende hitte waren we voor het eerst het centrum ingetrokken. De plastic bandjes van mijn sandalen brandmerkten als het ware mijn witte tenen. Ik die dacht dat Madrid de verwoestijning nabij was, het tegendeel is waar. Ik heb Madrid nog nooit zo groen gezien. Misschien is het de lente... Alle bomen en bloemen groeien en bloeien. De stad ziet er prachtig uit. We wandelden zoveel mogelijk in de schaduw van de talrijke platanen in de Madrileense lanen. We zijn even binnengewandeld in ons eerste appartementje in Chueca, de homowijk. Iemand kwam net buiten dus konden we de gang inglippen. Ik was zelfs al vergeten op welke verdieping we toen woonden. Toen we binnenkeken in de gang van de eerste verdieping wisten we dat we juist zaten en dat de travestiet aan de afwas, vroeger onze onderbuur was. Vele nachten ging Nacho naar beneden om te vragen of ze de muziek wat stiller wilden zetten. Telkens een stuk in de nacht en de travestieten een stuk in hun kraag. Nacho vertelde wilde verhalen wanneer hij terug het bed inkroop. Ze openden steeds al dansend en in bikini de deur en lachten hun problemen weg.

Onze buikjes snakten naar tapas. We gingen dus de eerste de beste echte Spaanse kroeg binnen in Malasaña. We bestellen een ración bravas en een echte caña Mahou. We hebben ons eerste pintje nog niet op of N vraagt zich af welke taal de twee jonge heren naast ons aan de bar spreken. Ik kijk even en zie op de bar een pakje Belgam roltabak liggen. Ik vraag in het Spaans of je nu ook Belgam in Spanje kan kopen. De twee jonge heren antwoorden stuntelig. Hun uiterlijk verraadde hun afkomst. Gent en Kortrijk… Ongelooflijk. Mijn eerste dag in Madrid op stap en ik heb al een uurtje Vlaams ‘geklapt’. N was blij en voelde zich helemaal thuis. Bleek dat een van hen een goede vriend was van onze vriend de onderbuur in de Carnotstraat. El mundo es un pañuelo. Zoooo klein.

ONE WAY TICKET

zou ik een kotszakje volpennen? Vroeger was het steeds origineel briefpapier, een kotszakje dat naast het kaartje met instructies bij geval van nood voor me in het vliegtuig ter beschikking was. Je moet wel opletten welke pen je gebruikt want niet alle papierkwaliteiten van kostzakjes zijn geschikt om te schrijven, sommige bevatten te veel plastic bestanddelen. Veel vrienden kregen van mij vroeger kotszakjes toegestuurd. Vandaag toch maar niet. Dit keer verkies ik laptop en eenmaal aangekomen in mijn nieuwe biotoop snel een blog aanmaken. Nu dat ik een grote stap maak in mijn leven en de afstand met ‘mijn mensen’ fysiek groter wordt, denk ik dat het schrijven over mijn ervaring in dit emigratieproces, de kloof misschien toch wel kan overbruggen, in a way… Althans dat is een stille wens. De laatste dagen in Antwerpen waren bijzonder druk, nog zoveel mogelijk afscheid nemen, praktische zaken reglenen, genieten. Ik moest nog mijn spullen in mama’s kelder opruimen…

Natuurlijk is het laatste er weer niet van gekomen. Hoe komt het toch dat je bepaalde dingen nooit gedaan krijgt? Het lijkt alsof er en kracht van buitenaf je tegenhoudt. Waarschijnlijk zijn er nog mensen zijn die dit ervaren. De A.K.O.G. anti-kelder-opruim-geest heeft me al meer dan drie jaar in zijn greep.

Ik zit nu op het vliegtuig onderweg naar mijn toekomst, een nieuw leven in Madrid. Ze wachten me op. Ik kan nauwelijks typen met mijn linkerarm want er zit een enorme man naast me die zijn armen niet binnen zijn plekje kan houden. Zijn er geen speciale zitplaatsen over oversized mensen? Tja, ik wil niet discrimineren maar om zo plat gedrukt te moeten vliegen, dat is dan ook niet leuk voor de andere reizigers… Hoe doen ze dat in de VS, met al die kolossen? De man is bijzonder vriendelijk en nudat ze de landing aankondgen zegt hij: "Ya estas en casa" (je bent al thuis).

Ik heb natuurlijk al het halve vliegtuig op de hoogte gebracht van het feit dat vandaag een bijzondere dag is. Eerst moest ik door de enorme file aan de douane een manier vinden om voor te steken als ik het vliegtuig wilde halen, dus deed ik of ik iemand kende en heb daar dan wat mee gebabbeld. We naderen de grond van de conquistadores. Zoals gewoonlijk is het dikke pak wolken ver achter ons, ik wissel ze met plezier in voor de open felblauwe hemel. Ik heb de grijsheid en grauwheid alweer vergeten en vergeven. Door het raam zie ik alle kleuren bruine en gele veldjes, in België waren het alle tinten van groen. Dor en droog zal het wel weer zijn. Verwoestijning op komst. Maar wel mooi, die oker heuvels met bomen als puntjes. Straks een lekkere Spaanse koffie.