Aralu Dawn

ONE WAY TICKET

zou ik een kotszakje volpennen? Vroeger was het steeds origineel briefpapier, een kotszakje dat naast het kaartje met instructies bij geval van nood voor me in het vliegtuig ter beschikking was. Je moet wel opletten welke pen je gebruikt want niet alle papierkwaliteiten van kostzakjes zijn geschikt om te schrijven, sommige bevatten te veel plastic bestanddelen. Veel vrienden kregen van mij vroeger kotszakjes toegestuurd. Vandaag toch maar niet. Dit keer verkies ik laptop en eenmaal aangekomen in mijn nieuwe biotoop snel een blog aanmaken. Nu dat ik een grote stap maak in mijn leven en de afstand met ‘mijn mensen’ fysiek groter wordt, denk ik dat het schrijven over mijn ervaring in dit emigratieproces, de kloof misschien toch wel kan overbruggen, in a way… Althans dat is een stille wens. De laatste dagen in Antwerpen waren bijzonder druk, nog zoveel mogelijk afscheid nemen, praktische zaken reglenen, genieten. Ik moest nog mijn spullen in mama’s kelder opruimen…

Natuurlijk is het laatste er weer niet van gekomen. Hoe komt het toch dat je bepaalde dingen nooit gedaan krijgt? Het lijkt alsof er en kracht van buitenaf je tegenhoudt. Waarschijnlijk zijn er nog mensen zijn die dit ervaren. De A.K.O.G. anti-kelder-opruim-geest heeft me al meer dan drie jaar in zijn greep.

Ik zit nu op het vliegtuig onderweg naar mijn toekomst, een nieuw leven in Madrid. Ze wachten me op. Ik kan nauwelijks typen met mijn linkerarm want er zit een enorme man naast me die zijn armen niet binnen zijn plekje kan houden. Zijn er geen speciale zitplaatsen over oversized mensen? Tja, ik wil niet discrimineren maar om zo plat gedrukt te moeten vliegen, dat is dan ook niet leuk voor de andere reizigers… Hoe doen ze dat in de VS, met al die kolossen? De man is bijzonder vriendelijk en nudat ze de landing aankondgen zegt hij: "Ya estas en casa" (je bent al thuis).

Ik heb natuurlijk al het halve vliegtuig op de hoogte gebracht van het feit dat vandaag een bijzondere dag is. Eerst moest ik door de enorme file aan de douane een manier vinden om voor te steken als ik het vliegtuig wilde halen, dus deed ik of ik iemand kende en heb daar dan wat mee gebabbeld. We naderen de grond van de conquistadores. Zoals gewoonlijk is het dikke pak wolken ver achter ons, ik wissel ze met plezier in voor de open felblauwe hemel. Ik heb de grijsheid en grauwheid alweer vergeten en vergeven. Door het raam zie ik alle kleuren bruine en gele veldjes, in België waren het alle tinten van groen. Dor en droog zal het wel weer zijn. Verwoestijning op komst. Maar wel mooi, die oker heuvels met bomen als puntjes. Straks een lekkere Spaanse koffie.