Arbeit macht frei

Meer dan een maand ben ik hier nu en ik ben al en nog geen deurtje in de kooi. De in zonlicht gehulde Tjernobilblokken verliezen gradueel hun kleur. Bovendien is het vandaag de eerste dag met een Belgische hemel. Oh god, wat mis ik dat nu al. Frisheid, daar zou ik meteen voor op het vliegtuig springen. Gelukkig zijn er de picknicks aan de bergriviertjes. Daar zouden jullie meteen via het vliegtuig induiken. Ik heb al allerlei methodes uitgeprobeerd. Telefoon, mail, mezelf persoonlijk aanbieden... Allemaal neeknikkende hoofden die me met een "ik-kan-er-ook-niets-aan-doen-dat-het-crisis-is"-blik wegwuiven. De slagzin: “Het is niet de moment, crisis én zomer”. Ik begin de gesprekken nu al zelf met die zin, om te vermijden dat die nog eens door een potentiële werkgever wordt uitgesproken. Ik krijg er de kriebels van. Het is wel degelijk de moment! Ik ben hier, ik heb goesting en energie. Ik heb er veel voor over. Geef me gewoon werk, het maakt me al niet meer uit wat, als ik me maar nuttig kan voelen. Ongelooflijk eigenlijk hoe belangrijk het is voor mezelf, voor mijn eigenwaarde.

Ik solliciteerde al bij een bedrijfje waar ze iemand zochten om een soort helpdesk te spelen voor hun klanten in België. Daar boden ze me een loon aan dat toch niet opwoog tegen mijn drang naar arbeid. 14.000 bruto, ik mocht kiezen in 12 of in 14 maanden. Ik zou het wel doen moest de job inhoudelijk interessant zijn. Of voor veel geld een saaie job, één van de twee of iets tussenin kan ook nog.

Ik kreeg de tip om naar de receptie van de Vlaamse feestdag te gaan om daar contacten te zoeken. Ik kon mezelf gelukkig uitnodigen dankzij een vriendelijke Vlaamse dame van de Ambassade. Nog wat gelul over mijn ‘afkomst’, dat opent blijkbaar altijd deuren. Deuren van het Westin palace, een van de chicste hotels van Madrid. Heerlijk. Op de typische receptiedeuntjes van het trio wandelde ik in mijn speciaal gekozen nette outfit de ‘sala neptuno' binnen. Zelfverzekerd en vol overtuiging dat ‘het’ ging lukken stelde ik mezelf voor aan al wie er ‘belangrijk’ uitzag. Van de mannen van de Corte Inglès tot die van KBC. Na een hapje en glaasje of twee ging het zelfs nog vlotter en vielen de laatste remmen ook weg. De jacht was open. Jacht in een bos zonder wild. Een klein mager konijn, misschien. Ik kreeg toch een handvol visitekaartjes mee. Afwachten. Misschien na de zomer? Na de crisis? Waarschijnlijk als dé moment is gekomen.