Spain is different

Het is weer weekend, je kan het horen aan de brommers die als slijpschijven door de straten snijden. De eerste keer in mijn leven heb ik een puur haatgevoel dat me doet denken aan geweren en schieten op tienerjongens met opgefokte lelijke brolbrommers. Niet dat het hier zo rustig is, de auto’s hoor je en de jolijtige jongeren die ‘s nachts op de omringende bankjes kalimotxo (coctail van wijn en cola) drinken. Maar dat zijn enigszins aanvaardbare geluiden. Die camino’s, zoals ze het bij ons noemen, verbreken de geluidsharmonie die er in de barrio heerst.

N merkte een aantal dagen geleden op dat er een vreemde reactie ontstond in de palm van zijn hand nadat hij die had gewassen. Opeens gebeurde bij mij hetzelfde, alsof je veel te lang in bad had gezeten en je van vel gaat wisselen. Toch wel griezelig. Ons bezoek uit België keek naar haar handpalmen en stelde dezelfde vreemde irritatie vast. Na wat nadenken, zoeken naar mogelijke oorzaken en tests met voeten in emmertjes water enzo (gelukkig hadden we proefkonijn E zie foto) waren we ervan overtuigd dat het water uit de kraan de oorzaak was.

Tenminste dat moesten we uitsluiten. Bovendien was M net beginnen overgeven. Wie weet wat voor een chemische producten zijn er in ons water terechtgekomen. N belde de watervoorziening. Ze zouden komen, oef. Maar wanneer? Vanaf er iemand vrij was. Ok, het was zaterdag, eigenlijk wilden we op stap maar het water, dat was nu belangrijker. We wilden weten wat erin zat. De mannen van canal de Santa Isabel kwamen niet opdagen. Om 15u belt N nog eens om te vragen wanneer ze nu komen. Oei, ze waren het vergeten te noteren dat ze bij ons lang gingen komen. Ok, opnieuw wachten, een uur konden ze niet geven. Tussen nu en 24u ’s nachts. Ondertussen werden we elk uur meer paranoia. Ik wilde afwassen, maar als ik mijn handen 2 minuten onder de kraan stak begonnen ze quasi te ontbinden. N snel naar de winkel om flessen water te halen. M ziek en dorstig. En wachten en wachten. Om 23 u belt N nogmaals met de vraag wanneer ze nu zouden komen. De madam van Santa Isabel zegt: “ze zijn al geweest, alles is in orde”. N woedend. Ze waren geweest zonder te bellen, zonder te laten weten wanneer ze er waren. Ze zei: “Ik zei dat ze jullie water zouden controleren, niet dat ze naar jullie thuis zouden komen”. Blijkbaar hadden ze het ergens op straat nagekeken. N had wel degelijk gezegd dat we erop zaten te wachten thuis. De hele dag thuis voor niets. En na verder onderzoek, met de hulp van inspector Elisa ontdekten we dat de boosdoener niet het water maar het afwasmiddel was. Ik had speciaal ecologisch afwasmiddel gekocht in de carrefour. Geen aanrader dus, liever lekker chemisch vanaf nu.