calle de los Emigrantes

Aravaca is het toch niet, na een paar dagen Madrid, blijkt dat we steeds bij de ouders van Nacho crashen. Het leven gaat hier zo lang door, dat je pas klaar bent om te slapen als het al midden in de nacht is, en dan is de verplaatsing naar een dorpje aan de stadsrand een quasi onmogelijke tocht zonder auto. We moeten ook de hele tijd in Madrid zelf zijn om allerlei dingen te regelen. Arakaka is dus niets voor ons, besluiten we. Veel te eenzaam. Ondertussen hebben we bevestiging dat er een plaats is voor M in een schooltje in de buurt van de ouders van N. Een tweetalige school S-E. Niet echt nodig, maar misschien wel leuk. Het gebouw ziet er verschrikkelijk uit, een betonnen blok, grauw. Al goed dat de zon hier zo vaak schijnt, anders zou het hier wel Tjernobyl lijken. De gebouwen van de jaren 70-80 zijn afstotelijk. We zien dat er niet ver van de school een 8^ste verdiep te huur staat. We besluiten een kijkje te nemen. Van buiten semi-Tjernobyl, van binnen neutraal, gelukkig. Mooie parketvloeren, witte muren, veel licht, balkon, drie kamers, een typisch Spaanse keuken met beige-bruine kasten en groene tegels. Ik vraag al meteen aan de eigenaar of ik de kasten mag schilderen. N vind het wel fijn, de stijl en M vind de binnenkant erg leuk.

En voor mij het meest exotische is natuurlijk het waskot, el lavadero. Nooit eerder had ik de geneugten van zulk stukje oppervlakte ontdekt. Heerlijk, een plekje voor de was.

Ik heb meteen een goed gevoel, en met appartementen moet je op je gevoel afgaan, denk ik. Dus zonder zelfs nog andere dingen te bezoeken besluiten we het te nemen. Wanneer ik de naam van de straat zie ben ik vastberaden: Calle de los Emigrantes( zie foto, zicht van balkon op calle de los E)

Het is slechts op 5 min van M’s school. We moeten snel zijn want onze 69 dozen komen een van de dagen aan.