La gripe A

M nog steeds ziek, overgeven, buikloop. N komt na het werk thuis en voelt zich ontzettend misselijk. Hij kotst de kleren van zijn lijf. Ongeruste ouders proberen hem medicatie te geven maar ook die komt er weer uit. Dan maar naar het ziekenhuis waar ze besluiten hem de nacht te houden. Waarschijnlijk de Mexicaanse griep. En inderdaad, de volgende dag Tamiflu, hét medicijn. Ik had die nacht geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend moest ik voor dag en dauw naar het ziekenhuis om M ook te laten testen. Ze staken een buisje in haar neus om wat snot eruit te halen. Er kwam meer bloed uit dan wat anders. Ik voelde mijn wereld instorten in dat bouwvallige ziekenhuis. M vroeg zich af waarom er geen licht op de gang van de pediatrie was en ik vroeg me af waarom er zo een zure geur hing die ik niet kon vergelijken met andere hospitaalgeuren; waarom het speelgoed voor de zieke kinderen in een hoekje op de grond lag en ik gruwelde van het geluid van de kinderen die al huilend de martelkamer binnengebracht werden voor tests en inentingen.

Ik mocht niet bij N. De gedachte die toen door mijn hoofd ging was er een teveel, de tranen welden op in mij ogen. Ik dacht: “Ik ga hem dus zelfs niet meer mogen zien voor hij sterft”. Uiteindelijk bleek het allemaal niet zo erg, ik mocht bij hem in een kille kamer op intensieve. Hij zag er toch nog niet uit alsof hij meteen het leven zou laten.

De echte hel begon eigenlijk pas wanneer hij die avond weer thuis kwam. Het leven in Spanje beginnen als verpleegster van 2 Mexicanen die honger en dorst hebben was niet echt hoe ik het me had voorgesteld. Zeker niet als een verpleegster die net in volle ornaat uit de operatiekamer lijkt te stappen: handschoenen, mondmaskertje. De hete Spaanse lucht proberen filteren door zo een maskertje is geen pretje, dat kan ik verzekeren.